Someday (Doyoung x Ten)

SOMEDAY

DOYOUNG x TEN

BGM : KOR NOTAPOL – สักวัน

 (https://youtu.be/VEONGH1_oJA)
*ต้องฟังเพลงนะ ขอร้อง

‘แก ตื่นเต้นชิบหายเลยว่ะ’

‘ใจเย็นๆ’

‘อยู่บ้านใช่ป่ะ เดี๋ยวไปหา’

         

         คิมโดยองจอดรถตรงหน้าบ้านหลังขนาดกลาง เขามองรั้วที่เคยเป็นสีขาวแต่เจ้าของบ้านจัดการเพ้นท์จนกลายเป็นรูปทุ่งหญ้า เตนล์ก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ชอบความซ้ำซากจำเจ แล้วก็เป็นคิมโดยองคนนี้แหละ ที่ต้องมานั่งตากแดดช่วยอีกฝ่ายละเลงรั้วจนพอใจ กระถางต้นไม้เล็กๆที่เราช่วยกันเพ้นท์ยังอยู่ที่เดิมแม้คิมโดยองจะไม่ได้มาที่นี่เกือบครึ่งปีแล้ว

          เขาผลักประตูรั้วเข้าไป เดินตรงไปยังตัวบ้าน ไม่ต้องโทรถามก็รู้ว่าตอนนี้เจ้าของบ้านอยู่ที่ไหน

          คิมโดยองเดินเข้าไปยังชั้น 2 ตรงไปทางปีกซ้ายของตัวบ้าน โดยองหยุดอยู่หน้าประตู เขาสูดลมหายใจเข้าออกก่อนจะบิดลูกบิดแล้วผลักมันเข้าไป

          เตนล์อยู่ตรงนั้นตามที่เขาคิดไว้ ร่างเล็กหันหน้าเขาหากระจกบานใหญ่ ในมือก็ทาบชุดสูทสีขาวสะอาดลงบนตัว ใบหน้าน่ารักแสดงสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

         

          “ไง”เขาทัก

         

          “มาถึงเร็วจัง”

          เตนล์หันมายิ้มให้เขา อีกฝ่ายแขวนชุดสูทลงที่ราวก่อนจะเดินเข้ามาหา คิมโดยองยิ้มกว้างก่อนจะกางแขนออก เพื่อให้อีกคนเข้ามากอด

         

          “หน้าเครียดเชียว”

          “ก็บอกแล้วว่าตื่นเต้น ทั้งตื่นเต้นทั้งกังวล”

          “ไม่มีอะไรหรอกน่า ทำใจให้สบาย”

          “แล้วถ้ามันมีอะ”

          “อย่าคิดมาก”

          “มันห้ามไม่ได้นี่นา”

          เตนล์กอดเขาแน่นขึ้น คิมโดยองแตะมือลงบนหลังบาง ก่อนจะลูบขึ้นลงเบาๆเพื่อปลอบประโลมให้อีกฝ่ายใจเย็นขึ้น

          “งั้นไปที่นั่นกันมั้ย”

          “เออ ไปดิ่”

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / /

          “ไม่ได้มานานเลยว่ะ ยังเหมือนเดิมเลย”

          เตนล์กวาดสายไปรอบๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา โดยองยิ้มน้อยๆก่อนจะวางเบียร์หลายสิบกระป๋องที่เขาและเตนล์กว้านซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ

          ทุกอย่างที่นี่ยังเหมือนเดิมเสมอ เหมือนความรู้สึกของเขา

          “เราจ้างแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้งเลย”

          “จริงดิ่ ดีว่ะ ถึงว่าไม่มีฝุ่นเลย ถ้ามีฝุ่นเราตายห่าเลยนะ จามจนจมูกพังแน่”

         

          ก็เพราะรู้ไงว่าแพ้ เลยต้องทำความสะอาดบ่อยๆ ถึงแม้อีกคนจะไม่ได้เข้ามาที่นี่นานแล้วก็ถาม

          คิมโดยองไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่แกะเบียร์ในมือแล้วส่งให้อีกฝ่ายที่ตอนนี้เอนตัวลงมาพิงไหล่เขาเรียบร้อย

          ที่นี่คือห้องลับที่มี่เขาและเตนล์ที่รู้ เป็นห้องโล่งๆที่โดยองตัดสินใจซื้อไว้ที่คอนโดแถบชานเมือง เป็นเหมือนหลุมหลบภัยที่เต็มไปด้วยความทรงจำ

          ถ้าคนอื่นมาเห็นก็คงด่าไปแล้วว่าแต่งห้องบ้าอะไร ทำไมมันถึงออกมาขัดๆกันแบบนี้ แต่คิมโดยองไม่สนใจหรอก เขากับเตนล์แค่ต่างคนต่างเอาสิ่งที่ตัวเองชอบมาใส่ไว้ในที่แห่งนี้เท่านั้นเอง

          โดยองทอดสายตาไปยังผนังห้องที่มีโปสเตอร์ของ lana del rey ที่เตนล์ชอบ แต่เขาแม่งเข้าไม่ถึงจริงๆ ข้างๆกันเป็นโปสเตอร์ของ coldplay ที่เขาโคตรชอบ แต่เตนล์บอกว่าเพลงโคตรน่าเบื่อ

          ผนังอีกด้านมีไฟนีออนรูปนกฟลามิงโก้สีเขียวที่เขาเป็นคนซื้อมาติดเอง ส่วนหน้ายิ้มสีเหลืองตรงนั้นเตนล์เป็นคนพ่นสเปรย์เองกับมือเพราะตอนนั้นเราทั้งคู่อิน Sherlock มากๆ

          “แกดูรูปนั้นดิ่ ตลกว่ะ”

          เตนล์ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังผนังที่เต็มไปด้วยรูปโพลาลอยด์ของเรา เตนล์ชี้ไปที่รูปนึง เป็นรูปที่เขากำลังหลับ คนตัวเล็กเลยเอาลิปสติกมาเขียนหน้าเขาเป็นหนวดแมว ก่อนจะถ่ายรูปเก็บไว้

          “แกอะ ชอบแกล้งเรา”

          “ก็แกชอบนอนหนีเราอะ คนบ้าไรโคตรขี้เซาเลย”

          คิมโดยองยักไหล่ เขากระดกเบียร์ในมือจนหมด แล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาอีกครั้ง มือหนากะเทาะบุหรี่ออกมาจากซอง ใช้ปากคาบไว้ก่อนจะใช้ซิปโป้จุดจนปลายบุหรี่ขึ้นเป็นสีแดง

          “ดูดบุหรี่อีกละ”

          “เอาปะ”

          เตนล์ไม่ตอบแต่กลับทิ้งตัวลงบนตักเขาแล้วจับข้อมือเขาไว้ โดยองรู้ดีว่าเตนล์ต้องการอะไร

          เขาดึงบุหรี่ออกจากปากตัวเองก่อนจะจ่อที่ปากอีกคน เตนล์เป็นแบบนี้เสมอ ไม่ชอบจุดบุหรี่เองเพราะขี้เกียจ แต่ชอบมาดูดตัวเดียวกันกับเขาตลอด

          คนที่อยู่บนตักเขาพ่นควันบุหรี่ออกมา ก่อนจะสูบอีกเฮือกใหญ่แล้วหันมาพ่นใส่หน้าเขา

          “ไอ้นี่นิ”

          คนตัวเล็กขำคิกคัก สนุกเขาล่ะการแกล้งคนอื่นให้อารมณ์เสียเนี่ย เตนล์เอนตัวใส่เขาทั้งตัว เราสลับกันสูบจนเหลือแต่ก้นก่อนจะบี้มันลงบนโต๊ะกระจก

          “แกมาที่นี่บ่อยป่ะ”

          “ก็ เดือนละครั้ง 2 ครั้งมั้ง”

         

          คิมโดยองโกหก  เขามาที่นี่เกือบทุกวัน  ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน เขาก็ต้องขับรถมาที่นี่เสมอในทุกวันหลังเลิกงาน มานอนฟังเพลงเฉยๆบ้าง บางทีก็นอนค้างถ้าเหนื่อยจัดๆ ถ้าเตนล์เดินเข้าไปในห้องนอน จะพบว่ามีเสื้อผ้าของเขาเต็มไปหมด

         

          “ขยันมาจังวะ นี่เราไม่ได้มาเป็นปีแล้วปะ”

          “ไม่รู้ดิ่ ไม่ได้นับ”

          1 ปีกับ 24 วัน

          คิมโดยองโกหกอีกแล้ว เขานับเสมอแหละ

          “แล้วแกมากับใครวะ เคยพาใครมาป่ะ”

          “ไม่เคยหรอก มาคนเดียวตลอด”

          คิมโดยองยังคงรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้ว่าจะไม่พาใครเข้ามาเด็ดขาด เขาจำทุกอย่างที่เคยสัญญาไว้ได้เสมอ แม้เตนล์จะลืมมันไปแล้วก็ตาม

.

.

.

          เสียงเพลงที่ดังคลอจากจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงทำให้คิมโดยองคิดถึงเมื่อสมัยก่อน

        ตอนที่ยังไม่มีเขาคนนั้นเข้ามา

          เรามาที่นี่กันทุกวันเสาร์ เป็นวันที่เราตกลงกันไว้ว่าจะต้องเป็นวันที่เคลียร์คิวตัวเองให้ว่าง เราตื่นกันแต่เช้าก่อนคิมโดยองจะเป็นคนขับรถไปรับเตนล์ตอน 10 โมง เราชอบแวะไดรฟ์ทรูเพื่อซื้อเบอเกอร์ ต่อด้วยการกว้านซื้อเหล้า หรือบางทีก็เบียร์ถ้าไม่อยากเมามาก

          คิมโดยองมีหน้าที่เป็นคนขับรถ ส่วนเตนล์มีหน้าที่จัดเพลย์ลิสท์เพลง เราใช้เวลาทั้งวันอยู่ในห้องนี้ที่เตนล์เป็นคนตั้งชื่อให้ว่า ‘หลุมหลับภัย’

          เรามักจะนั่งดื่มเบียร์กันบนโซฟา ฟังเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ซื้อมาจากอีเบย์ด้วยราคาที่แพงโข คุยกันเรื่องไร้สาระ หรือบางทีก็เถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง อย่างเช่นเรื่อง ‘เชอร์ล็อครักวัตสันแบบไหน’ เชื่อเถอะเพราะเรื่องนี้แหละ ทำให้เราทะเลาะกันครั้งแรกเพราะโดยองให้ความเห็นฝั่ง รักแบบเพื่อน ส่วนเตนล์ให้น้ำหนักฝั่งเชอร์ล็อครักหมอวัตสันแบบผู้ชายคนนึงที่มีความรัก พอเขาพูดถึงไอรีนแอดเลอร์ เตนล์ก็บอกว่าไม่เห็นเกี่ยวกัน

          เขาจำได้หมดนั่นแหละ ทุกเรื่องราว คิมโดยองไม่มีทางลืมหรอก รวมไปถึงจูบแรกของเรา

          วันนั้นเขาและเตนล์อยู่ในห้องน้ำ เรานั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำเพราะเตนล์พึ่งดู The Lure มาแล้วเกิดอยากเป็นนางเงือกขึ้นมา เลยชวนเขามานั่งในอ่างอาบน้ำที่เปิดน้ำไว้จนเต็ม เราถอดเสื้อผ้าจนไม่เหลืออะไรติดกายก่อนจะลงไปนั่งเบียดกันในอ่างอาบน้ำ

          “แกว่าเงือกแม่งจะมีจริงปะวะ”

          โดยองที่กำลังจะตอบว่าไม่มีแต่ดันหันไปเห็นใบหน้าคาดหวังของเตนล์ก่อนเลยได้แต่พยักน้า ทำท่าทีว่าเชื่อ เพื่อความพอใจของเตนล์

          คิมโดยองคีบบุหรี่ไว้ที่ปลายนิ้ว เขาพ่นควันออกมาทางจมูกจนควันคุ้งไปทั่วห้องน้ำ วันนี้คิมโดยองสูบ oris กลิ่นช็อคโกแลต ส่วนเตนล์สูบกลิ่นมิ้นท์ ความหอมแบบแปลกๆจากควันที่ที่เราทั้งสองปล่อยออกมาลอยฟุ้งในอากาศ

          เรามองหน้ากันก่อนจะเป็นเตนล์ที่เคลื่อนใบหน้าเข้ามาก่อน คิมโดยองทอดสายตามองริมฝีปากของอีกฝ่าย และเป็นเขาที่เข้าไปจูบก่อน

          สัมผัสแรกที่โดยองได้รับคือความละมุนละไมของรสชาติบุหรี่ที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเตนล์ เขาไล้ลิ้นไปตามฟันสวย ทั้งเขาและเตนล์ไม่ได้หลับตาเหมือนปกติเวลาคนจูบกัน แต่เรากลับจ้องตากันอยู่แบบนั้น ปากก็โรมรัน ดูดดึงจนถึงจุดที่เตนล์หายใจไม่ทัน เลยผละออก

          หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดถึงมันอีก ทั้งเขาและเตนล์ต่างก็นั่งสูบบุหรี่นิ่งๆก่อนจะเป็นเตนล์ที่ชวนเขาขึ้นจากอ่างเพราะเริ่มหนาว

         

          “คิดไรอยู่วะ”

          “ก็คิดถึงเรื่องเก่าๆ”

          “เรื่องอะไร”

          “ตอนที่เรากับแกเถียงกันเรื่องเชอร์ล็อคมั้ง”

          “โหยตอนนั้นโคตรโกรธแกเลย เรายังเถียงกันไม่จบเลยป่ะ แต่แกบอกขี้เกียจเถียงกับเราแล้ว”

         

          “เออ ถ้าเถียงกันจริงๆ คงยาวอะ”

         

          “แล้วแกจำตอนเราเรียนได้ป่ะ”

          เตนล์กำลังพูดถึงเรื่องเก่าๆสมัยมหาวิทยาลัย ที่เราตัวติดกันจนมีแต่คนเรียกเราว่าคู่แฝด เขาพยักหน้าบ้าง ตอบกลับไปบ้าง

          “มองไปไหนวะ มองหน้าเราดิ่”

          เตนล์แตะแก้มเขาก่อนจะออกแรงดันให้หันมามองหน้ากัน คิมโดยองก้มลงมองคนที่เอนหัวพิงไหล่อยู่

          “ไม่อยากมอง”

          “ทำไม!”

          “เบื่อหน้า”

          “คิมโดยอง!”

          เขาขำเมื่อเห็นใบหน้างองุ้มของเตนล์ ทั้งเขาและเตนล์ต่างก็จ้องหน้ากันเหมือนกำลังแข่งกันกลายๆว่าใครหันหน้าหนีก่อนแพ้

          และก็เป็นเขาที่แพ้เหมือนที่เคย โดยองไม่สามารถจ้องหน้าเตนล์ได้นานเลยจริงๆ หัวใจเขาเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมาทุกที

          คิมโดยองกำลังจะเบือนหน้าหนี แต่คนบนตักกลับจับล็อคใบหน้าเขาไว้ไม่ให้หันหน้าหนีไปได้

          ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบทำให้คิมโดยองนึกถึงเรื่องในห้องน้ำอีกครั้ง เขาสามารถมองแพรขนตาอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

           เขาไล่สายตาตั้งแต่ตากลม ลงไปยังปลายจมูก และจบท้ายที่ริมฝีปากอิ่ม และครั้งนี้เป็นเขาที่เคลื่อนหน้าเข้าไปก่อน

          ในตอนที่ริมฝีปากของเรากำลังจะแตะกัน เตนล์ก็ผละตัวออกไปเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์

          คิมโดยองมองตามคนตัวเล็กที่ลุกออกจากตักเขาไปยังกระเป๋าที่วางไว้แถวประตูหน้าห้อง ก่อนจะเบือนหน้ามองออกไปนอกระเบียงเมื่อได้ยินเตนล์คุยกับคนปลายสาย

          ใช้เวลาไม่นานคนตัวเล็กก็วางโทรศัพท์ ใบหน้าสวยแย้มยิ้มกว้างก่อนจะเก็บของลงกระเป๋า

          “เขามารับแล้วหรอ?”

          “อื้ม ลงไปส่งหน่อย”

         

           เขาได้แต่ยืนนิ่งอยู่ในลิฟต์ มองตัวเลขที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆจนสุดท้ายจากชั้น 25 ก็ลงมาถึงชั้น 1 เตนล์ปล่อยมือที่เราจับกันไว้แล้วเดินนำออกไป ทิ้งคิมโดยองคนนี้ไว้ข้างหลัง

          คิมโดยองอยากให้คนเรามีความสามารถพิเศษ อย่างเช่นการย้อนเวลา เขาคงจะเลือกการย้อนไปอยู่ในหลุมหลับภัยซ้ำๆ เพราะมันเป็นที่แห่งเดียวที่เขาได้รู้สึกเหมือนเตนล์เป็นของเขา

          แม้จะไม่เคยเป็นและไม่มีทางเป็นเลยก็ตาม

          “ขอบใจมากนะโดยอง สบายใจขึ้นเยอะเลย”เตนล์หันมายิ้มให้ คิมโดยองพยักหน้าก่อนจะยิ้มตอบกลับไป

         

          “เออ อย่าเครียดมาก แกเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะ”

          “ไปก่อนนะ พรุ่งนี้ห้ามสายเด็ดขาดเลย”

          “รู้แล้วน่า”

          คิมโดยองโบกมือให้เตนล์ ที่เดินข้ามถนนไปยังรถคันหรูที่จอดรออยู่ เขาได้แต่ยิ้มอยู่แบบนั้น จนเมื่อรถเคลื่อนตัวออกไป คนตัวสูงก็หุบยิ้ม มือหนายกมือขึ้นแตะใบหน้าของตัวเองก่อนจะสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะ

         

          นึกชมตัวเองอยู่ในใจที่สามารถกลั้นน้ำตาได้

          เก่งจริงๆ คิมโดยอง

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / /

          9:30 AM

         

          คิมโดยองจอดรถลงตรงหน้าโบสถ์ขนาดเล็ก การตกแต่งงานทำให้เขาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เพราะมันเหมือนกับที่เตนล์บอกเขาไว้สมัยมหาลัยทุกอย่างตอนเราคุยกันในหัวข้องานแต่งงาน ว่าเราอยากมีงานแต่งงานกันแบบไหน ยอมเขาเลยจริงๆ บรีฟงานได้ออกมาตามแบบเป๊ะๆเลย 

          เขาเดินเข้าไปยังห้องด้านข้างโบสถ์ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเข้าไปยังหน้าแชทที่เป็น favorite ตลอดมา

‘เข้าไปหาได้ปะ’

‘ได้ เข้ามาเลย’

          เขาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อสูทแล้วผลักประตูเข้าไป มองกระจกที่สะท้อนเป็นเงาเตนล์ วันนี้เตนล์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม และก็ยังยิ้มสวยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

          “เป็นไงบ้าง หายตื่นเต้นยัง”

          “ก็ยังตื่นเต้นอยู่ แต่ไม่เท่าเมื่อวานแล้ว แกอะ มาช้านะ”

          “รถมันติด”

          คิมโดยองส่งยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนจะสวมกอดคนตัวเล็กเบาๆเพราะกลัวสูทของอีกฝ่ายจะยับ

          “เออนี่อาจจะอยู่ไม่จบงานนะเว้ย อย่าโกรธนะ”

          “เอ้าทำไม”

          “’งานเยอะว่ะ”

          เรายืนกอดกันอยู่แบบนั้นก่อนจะเป็นเตนล์ผละออกไปก่อนเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เป็นคุณแม่ของเตนล์ที่เปิดเข้ามาบอกว่าถึงเวลาแล้ว คิมโดยองโค้งน้อยๆให้เธอก่อนจะวางมือลงบนกลุ่มผมนิ่ม

          “สู้ๆนะเว้ย”

          “แกจะไม่อยู่จริงดิ่”

          “เออ อยู่ไม่ได้จริงๆว่ะ งานด่วนเลย”

          “เซ็งเลย ให้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวก็ไม่เป็น”

          “แกก็รู้ว่าเราไม่ชอบเป็นจุดเด่นอะ”

          “อื้อ มากอดอีกทีดิ๊”

          โดยองอ้าแขนรับอีกคนที่โถมตัวเข้ามา พยายามซึบซับความรู้สึกที่คงจะไม่ได้รับแบบนี้อีกแล้วให้ได้มากที่สุด

          “เราไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวพ่อแกก็คงเข้ามารับแล้ว”คิมโดยองผละออกก่อนจะเดินถอยหลังออกจากห้องเพื่อต้องการจะเก็บภาพของเตนล์ให้ได้มากที่สุด เขายกมือขึ้นมาโบกให้อีกฝ่าย ก่อนจะหมุนตัวกลับแล้วเดินออกไป

.

.

.

          คิมโดยองสตาร์ทรถแล้วขับออกจากโบสถ์ ก่อนจะหักพวงมาลัยเข้าขางทางเมื่อรู้สึกว่าดวงตาพร่ามัวเกินกว่าจะมองทางเห็น มือหนาที่กำลงสั่นหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะลงมือพิมพ์ข้อความลงไปบนแชทที่เปิดค้างไว้

‘แก เรายังไม่ทันได้อวยพรแกเลยว่ะ ลืม’

‘ขออวยพรในนี้แล้วกัน ขอให้ชีวิตแต่งงานของแกมีความสุขมากๆ

อย่าเอาแต่ใจเยอะนะ ไม่มีใครตามใจแกเก่งเหมือนเรานะเว้ย

แล้วก็เวลาทะเลากัน ให้คุยกับพี่เขาดีๆ พี่จอห์นนี่เป็นคนใจเย็น

เราเชื่อว่าพี่เขาจะทำให้แกมีความสุขได้'

‘ไม่ว่ายังไง โทรหาเราได้ตลอดเลยนะถ้ามีปัญหา

อย่าเก็บปัญหาไว้คนเดียว’

‘เรายังอยู่ตรงนี้แหละ ยังเป็นคิมโดยองของแกเสมอ’

‘หลุมหลบภัยก็ยังมีไว้สำหรับแกนะ ถ้าแกว่าง

ไว้เราไปด้วยกันอีกนะ’

รักแกเสมอ : -)’

          คิมโดยองปล่อยโทรศัพท์ออกจากมือทันทีที่พิมพ์เสร็จ เขาไม่ได้ลืมอวยพรหรอก แต่เขาคงไม่สามารถจะอวยพรเตนล์แล้วกลั้นน้ำตาไปด้วยได้จริงๆ เขาซบหน้ากับพวงมาลัยก่อนจะร้องไห้ออกมาเมื่อรู้สึกว่ากลั้นมันไม่ไหวอีกต่อไป

          โกหกทั้งเพแหละที่ติดงาน คิมโดยองเคลียร์งานทั้งอาทิตย์นี้หมดแล้ว แต่ที่ไม่ได้อยู่ร่วมงานแต่งงานของเตนล์ เพราะเขาไม่อยากเห็นเตนล์ที่กำลังจะมีความสุข ไม่อยากเห็นว่าเตนล์ต้องเป็นของคนอื่น ไม่อยากเห็นสิ่งที่ทำลายความหวังของเขา ความหวังลมๆแล้งๆที่คิมโดยองแอบสร้างมันเสมอในใจ

          คิมโดยองยังคงเชื่อเสมอ ว่าเตนล์จะหันมามองกันบ้าง เขาเลยจะยังรอเตนล์อยู่แบบนี้ เชื่อมันในความรักที่เขามีให้อีกฝ่าย

          เชื่อว่าจะมีซักวัน ที่เตนล์มองเห็นความรักของเขาบ้าง



.
.
.
.

e n d.ะ

 #peachxfic